I am not doing monthly new articles about structural dynamics anymore for the time being. A new article will appear and be emailed to people signed up for them, whenever I happen to write one.
Being in training while making a living and living a good life is all that fits into my days right now.
You can always contact me for free personal structural thinking sessions which are part of the training that I do to become a certified structural consultant.
Zonder een kamer voor jezelf, een deur die je achter je dicht kunt trekken is het zo goed als onmogelijk om zelfstandig te denken, om je in alle rust af te vragen, wat vind ik er nou eigenlijk van, zegt Woolf in dit essay.
Ik nam en had gisteren een hele dag om haar essay te lezen en vandaag neem en heb ik een hele dag om over haar woorden na te denken en me, al schrijvend, af te vragen wat ik er nou eigenlijk van vind. En ik hoef er niet eens een deur voor achter me dicht te trekken. Ik heb een heel huis voor mezelf. De deur is al dicht.
Naast een eigen kamer hebben vrouwen 500 pond per jaar nodig om te kunnen schrijven, gaat Woolf verder terwijl zij en de ik-persoon van haar essay samen ‘in hoongelach uitbarsten over de verwerpelijke armoede van [onze] sekse. Fortuin maken en dertien kinderen voortbrengen, dat kan geen mens.’
Virginia Woolf heeft de situatie van vrouwen en fictie, het onderwerp waarover ze gevraagd was een lezing te houden, eens structureel bekeken. Ze zag dat binnen de structuur van 1929 het zo goed als onmogelijk was voor een vrouw om bij de uitkomst van een geschreven boek te komen. Ze stelt vast dat dit door twee elementen in de structuur komt, namelijk de armoede van de vrouw en haar gebrek aan tijd voor haarzelf. En ook door het ontbreken van rolmodellen en een geschiedenis die haart vertelt; mensen die op jou lijken schrijven en geven boeken uit, dus jij kan het waarschijnlijk ook. En ze beargumenteert dat als je vrouwen 500 pond per jaar geeft en een kamer voor haarzelf, dat de weg van de minste weerstand dan wel naar die gewenste uitkomst leidt, boeken geschreven door vrouwen.
Woolf was een structuralist. Iedereen die een moment de tijd neemt om ergens eens goed en grondig en zorgvuldig over na te denken, komt tot structurele inzichten. Maar het kan dus zijn dat je daar geld en een kamer voor jezelf voor nodig hebt 😉 .
Ja, inderdaad, ik heb eindelijk Virginia Woolf’s A room of one’s own gelezen. En kom tot de conclusie, net als iedereen, dat het een belangrijke en indrukwekkende tekst is. In dit stuk lees je mijn bespiegelingen over dit essay uit 19-f*cking-29 en over hoe het thema zich verhoudt tot vandaag de dag. Lees mee als je wilt.
Woolf praat opvallend genoeg over haar tijd alsof er het een verlichte tijd is, en dat is het ook op het vlak van vrouwenrechten ik vergelijking met de tijd voor haar. Toch is het maf voor mij om dat te lezen over een tijd die ik min of meer als de dark ages beschouw voor wat betreft gendergelijkheid.
Op verschillende plekken in haar betoog uit zij het vertrouwen dat ongelijkheid over 100 jaar (dat is 2029, 6 jaar in onze toekomst) logischerwijs opgelost is. ‘Fortuin maken en 13 kinderen grootbrengen, dat kan geen mens.’ Ik ben blij dat zij niet weet dat het vandaag de dag in Nederland nog steeds praktisch onmogelijk is om fortuin te maken in combinatie met zelfs maar twee kinderen grootbrengen. Homostellen, witte, cisgender homostellen op precies te zijn, zijn in onze tijd van ‘sociale gelijkheid’ degenen die het meeste geld bij elkaar weten te verdienen samen. Homo in de betekenis van mannen, welteverstaan. (Is het je wel eens opgevallen dat het woord voor mannenliefde ook gebruikt kan worden om vrouwenliefde aan te duiden? De man is de norm, zelfs binnen groepen die zelf niet de norm zijn. Stel je de verwarring en de verontwaardiging voor wanneer we naar homomannen zouden verwijzen met het woord lesbisch. Ondenkbaar. Mannen komen in opstand of.. iets! Een groep mannen en één vrouw kan je zonder dat iemand er een identiteitscrisis aan overhoudt, aanspreken met ‘jongens’, maar een groep vrouwen plus één man aanspreken met ‘meiden’ ..)
Anyway, twee mannen samen verdienen het meest. Logisch want hun gemiddelde inkomen wordt niet omlaag getrokken door dat van een of meerdere vrouwen, zoals bij hetero en lesbische stellen wel het geval is. Vrouwen die, Woolf zou zich in haar graf omdraaien, nog steeds 12% minder verdienen dan mannen voor hetzelfde werk en die, in Nederland, nog steeds in 60% van de gevallen meer zorgtaken verrichten dan mannen. (Gelukkig zijn er veel landen die het beter doen, waaronder Afrikaanse landen. Nederland bungelt beschamend onderaan.)
“Waarom is de ene sekse zo welvarend en de andere zo arm,” vraagt Woolf zich af in 1929, toen kiesrecht voor vrouwen net bestond en vrouwen sinds 48 jaar eigendom konden hebben (in Engeland werd de wet die vrouwen verbood bezit te hebben afgeschaft in 1881, in Nederland in .. 1956). “En wat is het effect van armoede op [het schrijven van] fictie? Aan welke voorwaarden moet zijn voldaan voor het maken van kunst?”
Wat een vraag. Vandaag heb ik er min of meer per ongeluk zelf een deel van het antwoord op gevonden die Woolf zich stelt. Ik zou dat antwoord waarschijnlijk ook hebben gevonden als ik haar essay gisteren niet gelezen had maar nu heeft mijn antwoord zich vertaalt naar haar woorden. En wat een heldere woorden zijn dat! Wat ik nodig heb is tijd en een kamer voor mezelf. Aan tijd kom je door genoeg geld te hebben om tijd te maken. Geld en een kamer voor jezelf dus.
Als ik vijf dagen per week bezig ben met werk, wat de afgelopen 1,5 maand het geval was, en dan ook nog bezigheden heb in sommige avonden en de weekenden dan gebeurt het niet. Wat ik nodig heb ik een tweede, vrij weekend. In het eerste weekend zijn er dan van allerlei dingen om te doen, in te halen, die niet konden in de drukke weekenden. Het tweede vrije weekend is dan echt vrij. Misschien zelfs pas de tweede dag van het weekend, zoals vandaag, omdat over de eerste dag soms een waas van uitrusten ligt.
Als ik in mijn doordeweekse ritme een dag of een of twee heb om te schrijven, dan kan dat schrijven zich ook naar willekeurige momenten in mijn weekend verplaatsen. Even nog twee uurtjes schrijven in bed of aan het eind van de middag voor ik iets te eten maak. Dat lukt niet als de weken vol zitten met ander werk.
Die kamer heb ik altijd gehad. De tijd, in de ruime betekenis van het woord zoals ik hem hierboven beschrijf, niet. Tot 2 jaar geleden woonde mijn dochter bij me. Werk en ouderschap vullen dan heel netjes je dagen, en de rest vul je aan met sociale en huishoudelijke zaken. En met uitpuffen. Een boek lezen.
Gek genoeg kan die ‘kamer voor mezelf’ wel benut worden in gezelschap voor schrijfwerk, als ik doordeweeks ruimte heb om te schrijven. Als het zo kort geleden is dat ik gewerkt heb aan bepaalde teksten, heb ik zelfs soms geen eigen kamer nodig, een laptop op schoot terwijl mijn vriend ook in huis is, werkt dan ook.
Kernaspect: om kunst te maken, en ik noem mijn schrijfwerk voor de bluf en de voorspellende kracht van de verbeelding maar even kunst, is het nodig om regelmatig kunst te maken.
En dat kan dus alleen via het privilege van de tijd ervoor kunnen maken. Voor mij geldt dan dus als regelmatig: ‘wekelijks en op een werkdag’. Geld en een kamer voor jezelf dus.
Maar er is nog een ding nodig als voorwaarde om kunst te kunnen maken wat Woolf wel benoemt maar niet in haar conclusie opneemt zoals ze wel doet met geld en de kamer voor jezelf: de vanzelfsprekende aanname dat je het mogelijk kan. Zij noemt dit zelf vertrouwen, maar dat is niet het juiste woord want je kunt een gebrek aan zelfvertrouwen hebben en tegelijkertijd voldoende realiteitsbesef dat je het mogelijk wel degelijk kunt. En het dan dus bevend en wel maar gewoon proberen.
Het gaat dus niet om zelfvertrouwen maar om een vanzelfsprekende aanname. Die je wel of niet hebt. Hoe kom je aan de vanzelfsprekende aanname dat je het mogelijk kunt?
Doordat je andere mensen, die op jou lijken het hebt zien doen of op een andere manier weet van hun bestaan.
De ‘ik’ in haar essay leest de koppen van een krant en beseft dat ze allemaal verwijzen naar het feit dat de man over alles beslist, zelfs het enkele artikel dat over een vrouw gaat verwijst daarna.
Het project wat gender in de media monitort* ontdekte dat in 2020 28% van alle personen die in NL in het nieuws komen vrouw zijn. Vaak zijn die optredens niet als deskundigen of experts maar als ervaringsdeskundigen of gewone burger. Slechts 22% van de opgevoerde experts was vrouw.
Vandaag in 2023 is er een hele mooie serie op Netflix over bijzondere chefkoks. En ja, ik heb de hoeveelheid vrouwelijke chefs geteld: 32 koks waarvan 10 vrouwen. Ongeacht of ik ze geteld heb, ongeacht of ik weet dat er 10 vrouwen en 22 mannen aan dit programma meedoen, dit zijn de boodschappen van de serie: via eten kun je de maatschappij transformeren + als man heb je ruim 2x zoveel kans om die rol te spelen dan als vrouw.
Ons onderbewuste slaat die informatie op, legt keiharde samenvattingen vast in onze hersenen van datgene wat we op bewust niveau misschien niet eens opmerken: mannen zijn ruim twee keer zo vaak degenen die er écht verstand van hebben en die kunst maken dat de wereld verandert.
Bijna 100 jaar geleden noemt de hoofdpersoon van Woolfs essay een onderzoek naar de grote dichters uit die tijd. Een onderzoek door Arthus Quiller-Couch. Om welke namen kan je niet heen? Er volgen 12 namen. Daarvan blijken er 3 geen academische titel te hebben en van die 3 was er slechts een (Keats) die niet welgesteld was.
Simpel sommetje wat ik maak: in 1929 had je als je arm was en niet naar de universiteit geweest minder dan 8% kans om meesterwerken te schrijven en in de literaire canon te belanden. En je had iets meer dan 16,5% kans als je geen academische titel had maar wel geld. 83% kans als je een academische titel had inclusief geld die die opleiding vereist. Het woord ‘je’ verwijst in alle drie de voorgaande zinnen naar het mannelijk geslacht. Als je ook nog eens vrouw was had je 0% kans. De man die er het minst geprivilegieerd aan toe was kon wel op een wandeltrektocht gaan, reisde naar Frankrijk en had hoe armzalig ook, een kamer met een deur.
Quiller-Couch** die deze feiten in het begin van de 20e eeuw op een rij zette, formuleerde ‘het sommetje’ als volgt: ‘’[…] we mogen dan wel wauwelen over democratie, maar in werkelijkheid kan een arm kind in Engeland nauwelijks meer dan de zoon van een Atheense slaaf hopen op emancipatie tot de intellectuele vrijheid waaruit grote werken voortkomen.’
Intellectuele vrijheid. Daar gaat het om.
‘En intellectuele vrijheid is gebaseerd op materiele zaken. En vrouwen zijn altijd arm geweest, niet alleen de laatste tweehonderd jaar maar vanaf het begin der tijden.’ Aldus Woolf.
De ik-persoon uit Woolfs essay krijgt op gegeven moment een erfenis van haar overleden tante die inhoudt dat ze elk jaar van haar leven 500 pond uitbetaald krijgt. Daardoor, zo schrijft ze, ‘hoef ik geen enkele man te haten; hij kan me niet kwetsen. En hoef ik geen enkele man te vleien; hij heeft me niets te geven.’
Ze beschrijft hoe ze van een leven waarbij ze haar geld van klus tot klus bij elkaar sprokkelt, van noodgedwongen werk doen wat ze niet wilde doen en het doen ‘als een slaaf, vleiend en flikflooiend, wat misschien niet altijd nodig was, maar het leek nodig en er stond teveel op het spel om het risico te nemen’, ging naar een leven van financiële onafhankelijkheid waarnaartoe ze angst en verbittering naar mannen meenam, dat overging in medelijden en verdraagzaamheid. ‘En na een jaar of twee verdwenen medelijden en verdraagzaamheid en ondervond ik de grootste bevrijding, de vrijheid om over de dingen zelf na te denken.’
Intellectuele vrijheid is dan niet alleen de vrijheid om zelf over iets na te denken (binnen de materiele ruimte van geld en een eigen kamer) maar ook de vrijheid om niet angstig en verbitterd te hoeven zijn naar die geprivilegieerde klasse van wie je afhankelijk bent of was, of medelijdend en verdraagzaam naar die man die ook zelf een soort van gevangen zit te zijn op zijn apenrots.
Hoe je je voelt, bepaal je zelf, hoor ik sommigen in gedachten zeggen. Aan de omstandigheid kan je wellicht niks doen, maar je hebt zelf in de hand hoe je erop reageert.
Misschien.
Maar iemand die geen reden heeft om verbitterd of angstig of boos te zijn vanwege ongelijkheid hoeft ook niet met die emoties te dealen, ermee te leven, ze te overkomen, ze los te laten of transformeren of helen of wat het ook allemaal is dat ons wordt aangeraden tegenwoordig om te doen met ongewenste emoties.
Woolf schetst een prachtig en treurig beeld van Shakespeares (denkbeeldige) zusje die ook brandt van acteertalent, net als haar oudere broer en die 1. tegen alle normen en materiele structuren van veiligheid en toegankelijkheid in haar huis ontvlucht en 2. toegang tot een theater probeert te krijgen. ‘Tenslotte krijgt de leider van het toneelgezelschap medelijden met haar; ze werd zwanger van het heerschap en – wie kan zich het vuur en de heftigheid van een dichtershart indenken dat in een vrouwenlichaam gevangen en verstrikt zit? – pleegde daarom zelfmoord op een winteravond ..’
‘In de [Shakespeares] 16e eeuw in London een vrij leven leiden zou voor een vrouwelijke dichter en toneelschrijver zoveel spanningen en dilemma’s met zich meebrengen dat ze daaraan gestorven zou kunnen zijn.
Als ze het al had overleefd zou dat wat ze had geschreven vervormd zijn geweest, voortgekomen uit een overbelaste en zwartgallige fantasie.
En haar werk zou ongetwijfeld ongesigneerd zijn, dacht ik en keek naar de boekenplank waar geen toneelstukken van vrouwen stonden.”
Ook in Woolfs tijd waren er weinig vruchten van de geest van schrijvende vrouwen te lezen en welke er waren, waren met name romans. En ik hoor Woolf slechts een keer refereren aan niet witte vrouwen in een zin waarin ze het heeft over hoe mannen zelf ook op een bepaalde manier gevangen zitten op hun apenrots en hoe een vrouw ‘een mooie zwarte vrouw kan passeren zonder van haar een Engelse te willen maken’. Daardoor weten we dat als Woolf het woord ‘vrouw in de mond neemt ze Engelse vrouwen bedoelt, witte vrouwen, want zwarte vrouwen waren dus geen Engelsen.
Dat je in de 16e eeuw aan het leiden van een vrij leven gestorven zou kunnen zijn, door alle dilemma’s en spanningen die dit met zich meebrengen, vind ik een interessant beeld. En ik vraag me af hoeveel tijd en energie vrouwen in onze tijd, om te beginnen witte cisgender hetero vrouwen met minstens een ouder met HBO of meer en zelf een hogeren opleiding, zoals ik, hoewel ik mijn opleidingen niet afgemaakt heb, besteden aan de dilemma’s en spanningen die ongelijkheid met zich meebrengt. Gezien hoe oncomfortabel ik me voel met mijn neiging tot uitgesprokenheid in publiek en op papier, gezien het gegeven dat ik eerst mijn kunnen of kennis betwijfel wanneer deze betwijfeld wordt om slechts dagen of weken later te beseffen dat ik in het gelijk stond, het wel wist, wel gekwalificeerd ben, vermoed ik dat ik nog steeds niet leef met de vanzelfsprekende aanname ‘dat ik het mogelijk kan’. Of weet. Of snap.
En dan behoor ik nog tot de allermeest geprivilegieerde soort vrouw in het totale spectrum van vrouw-zijn. Wat een transvrouw van kleur met een ongeletterde migranten achtergrond in haar hoofd heeft zitten als vanzelfsprekende aanname waaromheen zij haar acties en reacties organiseert, kan ik me zonder al te veel fantasie wel indenken.
Tot zover mijn gedachtes en reflecties over Woolfs essay want ik nader overduidelijk het gevoel van full circle van dit artikel en dus het einde. Ik heb er in vrijheid over nagedacht en kan ik nu dus aan de volgende gang uit dit intens bevredigende driegangen denk-diner beginnen: het lezen van de introductie tot Woolf’s essay door Prof. Dr Gloria Wekker (Witte onschuld) en schrijver en filosoof Simon(e) Saarloos (De vrouw die).
Beide personen ken ik niet maar op basis van de namen en door hen geschreven boeken vermoed ik dat het hier gaat om een zwarte vrouw of vrouw van kleur en om een persoon die zich wellicht niet alleen maar als vrouw identificeert en/of het misschien niet altijd is geweest en dat zij mij nog op hele nieuwe gedachtes kunnen brengen over het essay.
Doordat ik een kamer voor mezelf heb, (net) genoeg geld om tijd te creëren voor het maken (en leren maken) van kunst en een geschiedenis heb van schrijvende en denkende vrouwen om op voort te borduren en om een sterker wordende aanname leven in te blazen dat ik het mogelijk ook kan, heb ik aan kunnen schuiven in Woolf’s restaurant en bestaat de kans dat ik ooit iets substantieels kan bijdragen aan de hoeveelheid geschiedenis die vrouwen van de toekomst hebben om op voort te borduren en intellectuele vrijheid voor zichzelf te creëren.
En hier is alvast een nieuwe gedachte die op de schouders staat van Woolf’s essay, Uitgeverij Chaos en vertaler Monique ter Berg: als we dan inderdaad op gegeven moment geen emotionele energie meer (hoeven) besteden aan de beperkingen op de ontwikkeling van onze intellectuele vrijheid, wordt het dan niet eens tijd dat we gaan nadenken over mannen? En waarom zij en waarom zij die ongelijkheid hebben gecreëerd en in veel gevallen nog steeds, bewust of onbewust, in stand houden? Woolf stipt dit onderwerp aan maar ik zou er graag hele boeken over willen lezen! Of in ieder geval zou ik graag willen weten dat ze er zijn. Dat de kennis gemeengoed is.
Woolfs essay karakter gaat naar een bibliotheek en ontdekt daar tot haar ‘verbijstering, verwondering en verwarring” dat er heel veel geschreven is over vrouwen. Door mannen. ‘Bent u zich ervan bewust dat u mogelijk het meest besproken dier van het heelal bent?’ Vrouwen daarentegen schrijven geen boeken over mannen. Hoe is dat vandaag?
* Uit Je mag ook niet meer zeggen, van Mounir Samuel 2023, pg 86
** Uit The art of writing, van sir Arthur Quiller-Couch Samuel 1913-1914
Over the last months I read Anne Applebaum’s ‘Twilight of democracy’. She is an American award winning historian on Soviet atrocities and was one of the first American journalists to raise the alarm about antidemocratic trends in the West.
In this well written book she explains the attraction of nationalism and autocracy. Along the way I learned a lot about democracy and why it is worth protecting.
Here are some of my main take aways of this book. I am sorry for the dryness. Anne Applebaum’s book is not dry at all and full of stories that illustrate her points.
Given the right circumstances any society can turn against democracy.
For an authoritarian leader to succeed he (how many female dictators were there?), he needs two types of co-creators:
The clerks are the people who give voice to and amplify the dictators ideas. They manipulate and direct the emotions of the people who are susceptible to the dictators message and they help them imagine a different future.
The illiberal one party state works because it clearly defines who gets to be the elite. It’s easy: those who are loyal to the central lie and the false promises with loyalty being the keyword. You got vary good skills but also very good values? Too bad, the door is closed to you.
In contrast with this is western democracy where rules is granted through various forms of (imperfect) competition.
And here is another contrast:
In the 20th century it was the time of The Big Lie.
Communism, fascism: full blown ideologies that used prolonged violence, forced education, full control of culture, politization of journalism, sports, arts, literature.
The 21st century is the scene of The Medium Sized Lie.
Illiberal movements demand much less of followers, no full blown ideology, less violence and terror police, (wanna-be) dictators entice their clerks to defend them but don’t force it, encouragement of followers to engage with alternative realities, it is all very carefully marketed and the keyword is … conspiracy theories.
Liberalism = the exception (in human history)
Polarisation = the rule
Unity = an anomaly
The principles of competition in a democracy don’t satisfy our human desires for harmony and unity, let alone the desire to belong to a special community.
Another human desire is our wish for the final solution (utopia, enlightened despot).
Some people don’t want to or can’t admit that the fulfilment of some desires makes the fulfilment of other desires impossible. Unity is a chimaera (fantasy creature) that some of us will nevertheless always pursue.
We in the democratic West think ‘we are so open and tolerant to conflicting points of view’. And yes we are but the arguments where always within agreed parameters. (f.i.: we can disagree about how our country should be ruled but we agree about it being done through democratic means)
All the changes of our current day bother people who can’t stand complexity and cacophony.
Democracy has always been loud and raucous but when its rules were followed, let to consensus. Our present day debates do not.
In our western conscious is a fable about history. That its a linear line leading to progress. Therefor we fail to see the threat to our hard won freedoms through democracy. Given the right circumstances any society can turn against democracy.
That’s it for my main take aways of Applebaum’s book.
If there is one thing I took from the many hours of reading that I did of the last 9 months its that we have a huge blind spot in the west which makes us miss what’s happening right in front of our nose. And part of it is this belief in progress as an inevitable direction of our societies. Both Anne Applebaum and another historian Timothy Snyder both say this emerged in the generation that grew up after the second World War.
I recently did some digging into women’s rights and when we legally were allowed to do or have what. I was (1) shocked to find out that some rights were only legalised a few decades ago and (2) that many women’s rights had been much better in past times and other civilisations.
The fact that this shocked me means I actually did think that women having equal rights to men is an advancement of our modern day.
Anyway, I recommend this book.
Betsy sits in her wheelchair and she is thinking whether to go for a walk to the groceries or not. She doesn’t really need anything specific but she just came back from her annual doctors check up and her back is getting worse instead of better. She needs to move, walk, be fucking vertical and fight with gravity as much as she can or she will be in a chair with wheels for the rest of her life. Which might be a while given that she is only 25. But she is just so bored out of her brain.
Not bored at the idea of walking. Walking is anything but boring. It is agony. It is pain. Pain and then some more pain. But she will suffer all of that as she has been for the last 6 years. Well maybe she has slacked a little bit due to her intense studies of the last months but overall she is very serious about exercising her body. No, the boredom comes at the idea of a useless walk to the supermarket, just to get some exercise. And not going? She pictures it in her minds eye as sitting where she is now as she is now. Plus the bad feeling of not having done what she wants to do for her body.
Her phone buzzes in her lap.
‘Girl, guess what!’ Her friend Joan’s voice thrills with excitement. Betsy reels a bit with the contrast.
‘I got the job. I got the fucking dream job!’ Betsy feels herself flood with exuberance and joy.
“You kidding me! That is great! So awesome! So the management was decent?’
‘It is. And they are. And I need to be in my car in one minute exactly. Tell you more later. Just wanted to say thank you for helping me see I was stuck in thinking I needed to choose between two bad options. If it hadn’t been for you forcing me to consider what I would truly wanted, I might right now have been working at that horrible place!’ Can you imagine that! And how much I love you little B!’
‘Well, sure I ..’ but Betsy is talking to a dead line.
She sits there, phone still held in front of her mouth, a huge grin on her face. That’s right. That’s fucking right! The ‘freedom on the other side of two bad options’ lecture she gave her friend a few weeks ago. How great to get it returned to sender, now of all times.
She wheels over to her laptop and clicks open a browser screen. She is going to buy a standing desk that can move up and down so she can at least do some of her student work vertical, aikido-ing with gravity. And she is going to find herself a companion to have regular walks with. Maybe a fun old person who can use the company and the exercise, has a sense of humour and is willing to listen to her talk about her studies. Yeah so she has another opportunity to move the stuff into her long term memory. She makes her wheelchair spin a quick little circle in front of her desk and sticks her hands in the air in victory. Isn’t freedom a wonderful thing?
Picture credits: Pexels – SHVETS production
The wonderful podcast from Ezra Klein with historian and journalist Anne Applebaum, ‘what liberals misunderstand about authoritarianism’ is actually about what liberals don’t and authoritarians do get about human nature. Or what we have forgotten and need to remember fast in order to stop the move towards autocracy in the democratic world.
They discuss Hannah Arendt’s 1951 classic 1951 ‘The origins of totalitarianism’ a book that offers great insights into this very blind spot.
The world ‘liberals’ I take to mean, people who want a free society. Authoritarians then are the ones who want power and control instead.
Liberals belief that self-interest is at the core of human motivation. Having a good life. All those things you can perceive with your eyes and ears. Money in your bank account, food on the table, a roof over your head and education for your kids.
Reality however is that, yes, people want that, but they sometimes also want a shared sense of meaning. They want to be part of a sweeping change. Their imagination is the door into this desire and belief it’s lock. The bigger the better. No facts or real results required whatsoever. Just emotions.
Authoritarians understand this and exploit the hell out of it.
Radical loneliness makes people very susceptive to authoritarians. A sense of not belonging to the world at all. ‘Being surrounded by others with whom he cannot establish contact, or to whose hostility he is exposed’ is a very common experience of people on social media. Authoritarians exploit and direct this very common emotion of our time and they deliberately create it. And they channel it into communities outside of the normal communities that make up our society.
People disgust duplicity. Liberals thinks this plays into their cause. But duplicity means being of two hearts and thus can go either way. It can be made to seem revolutionary to destroy duplicity by applauding authoritarians that are openly cruel and have no disregards for values. That’s why pointing out Trump’s lies and crimes to his followers does not cause them to distrust him. At all.
Authoritarians know that what people see, read and hear can be less important than their imagination so they make sure to feed it steadily. The imagination can be most easily evoked online. At the same time they try to destroy our capacity to know the facts and think logically. By deliberate lying and offering so many contradictory stories that end up giving in and feeling they can’t know what’s really going on.
the ‘constitution of knowledge’ the ways we have to know things.
But if the two come together, working towards real things that matter in people’s life and a great story of being part of a sweeping change, than magic is possible. Zelenski and the Ukrainian people are a wonderful example of this. They are showing us how its done.
This is the link to the podcast on Spotify. There is also a transcript on the New York Times website https://open.spotify.com/episode/0lbmiMOHnqwntKfHVfOqAN?si=652a827df3624e08
In this month of tradition I have created a new one in my life. It started at the end of 2020 and I repeated it at the end of this year so I think it officially is a tradition now 😉
What I do is this: I simply give money away.
It is a joy to do that and a privilege to be able to do so, even if it is just a few hundred euros.
I get to think about what matter most and then I transfer a few hundred euros to here and a few hundred to there.
I did give away money before 2020 but it was bits here and there during the year and I never had an overview of where it went or how much it was.
What this conscious version of giving bigger chunks of money in one go away does for me is teach me what matters most to me.
This matters because I like organising my life around what matters most to me and the Leonie of last year is not an expert on the Leonie of this year so I have to keep myself updated.
And also it focusses my attention on what I have instead of what I lack. It makes me feel very rich to give money away.
So it is structurally a good idea for me to built this into my life.
I love crunching my numbers since it gives me such clarity so here they are:
35% of the money went to climate related causes
65% of the money went to free information and social equality and decolonisation related causes
In 2020 they were more or less the same percentages.
I also give time away each year. That I have been doing since many years. Funny, I had this idea that I had no money to give away but I could give some of my time. And this idea was in place in years that were richer then my current days. Now I like to do both.
I guess anyone who has more income than they spend can give money away, even if it is just a little bit more. If you like the idea and don’t have the habit yet, give it a try and let me know!
